Soms klagen we dat we onszelf, als zwarte Nederlanders, als gay en lesbische mensen, en helemaal als zwarte gays niet herkennen in de media, in films etc. In de VS nemen steeds meer filmakers het heft in eige handen en maken hun eigen films. De techniek om films te maken word steeds goedkoper, en daardoor kunnen mensen steeds makkelijker zelf aan de slag, zonder te hoeven wachten op het geld van grote filmstudio's. Het goede hiervan is dat Roger Omeus zijn film Finding Me heeft kunnen maken. Voor het eerst naar mijn weten een speelfilm met een gay hoofdthema die draait om een Caribisch gezin, in dit geval als immigranten in Amerika. Omeus is zelf van Haitiaanse afkomst en maakt een film over zelf-acceptatie en vader/ zoon relaties. Dat is het grote pluspunt van deze film. Aan de andere kant betekent het op eigen houtje maken van films, dat de nodige begeleiding op het bijvoorbeeld het gebied van scriptschrijven wegvalt. En dat is iets waar deze film heel erg onder te lijden heeft. Basiszaken als spanningsboog en uitgewerkte personages zijn hiedoor zwakker, wat de te tragge film niet ten goede komt.
Blijft het een goede film, in een tijd dat we ook al dingen als Noah' s Arc hebben gezien? Al was Noah's Arc the movie naar mijn smaak net iets te zoetsappig, het zat voor de rest technisch perfect in elkaar.
Waanneer vinden we en film een goede film? Alleen als het gehaald is door de 'perfectie'-machine van Hollywood? In dat geval blijven we kijken naar veralen die misschien niks met onze levens te maken hebben. Of vragen we authenticiteit en originaliteit? En nemen we dan de minder goede kanten van de film voor lief aan?
Lees hier een recensie van Finding me van Jeff Walsh
