Bling Malu: youth theatre december 2007

I was asked to write a theatre script to be performed by some Antillean youth to raise awareness about STD and HIV. The well known actor Raymi Sambo developed the idea for the show and is also the director. The show will be performed the weekend of 7,8 and 9 December in Amsterdam and 14 and 15 in Dordrecht.

Ban Bòltu e Blachi

The national gay organisation COC and the national anti discrimination organisation Artikel 1 are stimulating talks about sexual diversity in ethnic communities in the Netherlands. My company Simpla developped a program called Ban Bòltu e Blachi in which we used theatre as a mean to start talks in the community about homoseuality. The youth group A- Talents from Den Haag mad a special theatre piece for this program and the audience was invited to talk with the guidance by the famous Antillean TV personality Mavis Albertina.



We made a short report about the project, which took place in four cities in the Netherlands, with the most important results. The most important thing to mention is the fact that at the end the Antillean community isn't totally ready to support things like gay rights and gay marriage, but they recognise gay rights as human rights: everyone should be treated with respect.

Antillianen en Arubanen begrijpen het woord Respect wel!

Onder de titel Ban Bòltu e Blachi –laten we het van een andere kant bekijken- organiseerde Simpla vier bijeenkomsten waarin de Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap met elkaar in gesprek ging over seksuele diversiteit.
De serie van bijeenkomsten werd georganiseerd in het kader van Respect 2 Love, het project waarmee COC Nederland en Artikel 1 proberen homoseksualiteit bespreekbaar te maken onder etnische minderheden.

De Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap kennende, koos Simpla ervoor hen te verleiden tot gesprek middels theater. De jongeren van de Haagse theatergroep A-Talents brachten hilarische scènes waarbij het publiek mee kon leven met een homofobe jongen die veel moeite heeft de gay vriend van zijn vriendin en met de angst van een homoseksuele jongeman om zijn gay zijn bekend te maken aan zijn ouders. In alle vier steden genoten de volle zalen van de voorstelling en overal liet men zich overhalen tot een gesprek erna onder leiding van de bekende Antilliaanse TV persoonlijkheid Mavis Albertina.



Lachen om homo’s en een enkele lesbienne is één ding, erover praten is een tweede, maar ook dat is gelukt. Op de bijeenkomst in Den Haag wilde het publiek duidelijk maken dat de Antilliaanse/ Arubaanse gemeenschap in Nederland anders is dan hun landgenoten overzee. Hier heeft men haar blik verruimd en vindt men dat iedereen zichzelf mag zijn, homo, hetero het maakt niet uit. Maar de tolerantie kende haar grenzen. ‘Ik lach altijd met mijn homo vrienden, het zijn leuke mensen, geen probleem ermee. Maar, twee mannen getrouwd? Nee, dat vind ik vreemd. Dat kan ik niet accepteren’ waren de woorden waarmee een jonge vrouw haar moeite met het homohuwelijk kenbaar maakte, terwijl de zaal duidelijk afkeurende geluiden maakte.
Jongeren hebben meestal lak aan sociaal wenselijk gedraag en dat liet de overvolle zaal in Rotterdam zien. De merendeel jonge bezoekers reageerden het heftigst op de theatervoorstelling en reageerden ook pittig in het gesprek. ‘OK, er zijn homo’s. Ik heb niks tegen ze. Maar kunnen ze niet naar een aparte plek?’ vroeg een jongen onder grote instemming van zijn vrienden en vriendinnen. De sfeer was bepaald en er kwam een echt gesprek op gang waarin uiteindelijk een volwassen dame de moeite, die wij als gemeenschap met het thema hebben, verwoordde als angst, angst voor onszelf, angst voor seksualiteit. ‘Onze ouders zijn bang. Ze moeten hun kinderen respect bijbrengen. Respect voor zichzelf, en respect voor andere mensen. Dus ook voor homo’s en lesbiennes’. Dezelfde jongeren die enthousiast klapten voor de verbanning van homo’s naar een andere plek waren het hier weer helemaal mee eens.

Het vragen naar respect, dat is iets waar iedereen achter kan staan. Homoseksualiteit, homorechten, homohuwelijk. Daar heeft men nog echt moeite mee. Vooral het heersende machismo in de gemeenschap biedt weinig ruimte om te snappen dat een echte man zich aangetrokken kan voelen tot andere mannen. De vrouwelijke seksualiteit wordt hierin helemaal onzichtbaar. Deze eerste serie gesprekken over seksuele diversiteit binnen de Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap hebben in ieder geval bereikt dat men snapt, dat het gaat om respect. Met dank aan de Antilliaanse en Arubaanse zelforganisaties in de gemeentes Den Haag, Amsterdam, Rotterdam en Almere waarmee Simpla de serie Ban Bòltu e Blachi heeft georganiseerd is het wel gelukt om bijna 600 mensen aan deze gesprekken deel te laten nemen.

De lokale bijeenkomsten kregen een landelijk en later tevens Koninkrijksbereik, middels radioreportages van Tambú (NPS radio) en de Radio Wereldomroep. Zowel in Nederland als op de Antillen en Aruba kon men, via de radio, luisteren naar eerlijke verhalen van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen en lesbiennes over hun strijd voor respect binnen de eigen gemeenschap.

September 2007: Curacao

I visited my birth island Curacao last september where I was present at the Christening of a niece and nephew, I visited the Curacao gay tourism week Get Wet Weekend and also a drag queen playbackshow.



The playbackshow was a big inspiration to me and I wrote a piece about that in Dutch, which i sent to my friends.

Papa Dios no por ta rabiá!
God Onze Vader kan niet boos zijn!

Papa Dios no por ta rabiá, met deze woorden onderstreepte Lugenne haar speech op de Drag Queen Playbackshow Curaçao 2007 vanavond in cultureel centrum La Tentashon op Curaçao. Lugenne organiseerde de travestietenshow en is op het hele eiland bekend als make- up artiest verbonden aan de TV programma Before and After, de lokale make over programma die eigenlijk een grote reclame boodschap is.
Lugenne mocht haar speech uitspreken net voordat de winnaars bekend zouden worden gemaakt van de playbackshow en in haar speech riep ze de lokale gay gemeenschap op om samen te werken. Samen te werken en zich niet voor zichzelf te schamen. Een grote dankwoord was er voor zijn/ haar moeder, die altijd achter haar zoon stond en haar accepteerde. En Lugenne eindigde met een dankwoord aan God. Aan alle Christenen die zouden kunnen denken dat God niet zijn steun zou verlenen aan zo een show had hij een duidelijke boodschap: De enige persoon die leven kan scheppen is God. Ik leef, dus God heeft mij (en alle gays op Curaçao en de wereld) gemaakt. Hij schiep ons en gaf ons talenten. Daarom staan we vanavond hier op dit podium. Niemand kan me komen vertellen dat God boos is op wie we zijn. God Onze Vader kan niet boos zijn!
Deze woorden ontlokten een daverend applaus van het publiek dat voornamelijk bestond uit heterovrouwen uit het volk. Het past ook. In het volk is dit de ruimte die er is voor homoseksuele mannen: een dragqueen op een podium tot hun vermaak.
Vaak hebben wij, zogenaamde ‘normale’ gays moeite met deze ruimte in de samenleving. De eerste uitnodiging om naar deze show te gaan sloeg ik eigenlijk ook af. Maar ik was heel blij dat ik de tweede aannam. Na deze avond was ik meer overtuigd van de kracht hiervan en dat we ook deze ruimte moeten koesteren. Want deze ruimte geef een opening voor meer ruimte.

En Lugenne heeft dat door. Hij plaatste voor de playbackronde een speechronde Dunami un chèns, naar een gelijknamige talkshow op TV die ook meteen de prijs van 500 gulden voor de beste speech sponsorde. De tien kandidaten, waarvan twee Jamaicaansen, hadden elk hun eigen woorden en velen vroegen letterlijk een kans om vanavond hun talenten te showen. Nummer 1 begreep de ernst en had een prachtige speech waarin hij het publiek duidelijk maakte zich overdag niet meer te gaan verbergen en schamen voor wie ze is, waar er alleen in de avond ruimte voor was. Ze eiste een kans op om een mens te zijn.
De uit Jamaica afkomstige speechwinnaar ging een stap verder en stak een heldere speech af tegen homofobie en discriminatie in het Engels en maakte aan iedereen duidelijk dat het gaat om het respect voor iedereen om zichzelf te zijn: we all need a chance!

Maar de meeste mensen kwamen om te genieten van de playbackende travestieten en ze kregen onder anderen twee Beyoncé’s, Shakira, Jennifer Lopez, en twee Whitneys te zien. Maar later werd het feest echt Caribisch toen een Celia Cruz langskwam die wel een beetje Azucar miste: het met je voeten laten dansen van een jurk is echt een gave van de overleden salsa koningin.
De tent ging helemaal uit haar dak met een Las Chicas del Can show, waarin de zangeres tussen de nummers door kleren uittrok om aan het einde te moeten rennen voor El Tiburon, die ook met blote borst het podium op kwam rennen!
Maar de Jamaicaanse duo weet echt wat playback is en ze gingen er met de eerste en tweede prijs vandoor, zeer tegen de zware been van Shakira, die vond dat na haar heupbewegingen er geen discussie meer kon zijn: ik danste echt als Shakira.
De tweede Whitney, die ook de speechcontest won won terecht de eerste prijs. Het blijk dat steeds meer mensen uit Jamaica naar het eiland komen. Ook hiv geïnfecteerden omdat als eenmaal je papieren in orde zijn hiv remmers beschikbaar zijn. Het zou kunnen dat nu ook de gays het harde gewelddadige homofobie van hun eiland ontvluchten. De winnares ging ervan door met nogmaals 500 gulden, een TV toestel en een ticket naar Sint Maarten en nog vele gesponsorde prijzen. De 1000 gulden prijzengeld moeten een steun zijn in het opbouwen van een eigen leven op het eiland.



Schattig waren de woorden waarmee de juryvoorzitter, de bekende Radio en TV persoonlijkheid Keke Williams de strijd van de gays op Curaçao meende te ondersteunen. Hij vertelde dat alle strijden voor meer respect en gelijkheid gepaard gaan met veel obstakels. Maar het was belangrijk om niet op te geven. Geef niet op!

Na de show was er een afterparty in de lokale gaybar Lyrics die deze avond afgeladen was. Bij aankomst al zag je de jongens en meiden buiten aan het flaneren en kijken. Dezelfde taferelen als voor de Reality tijdens Koninginnedag of Amsterdam Pride. Eenmaal binnen heb ik echt genoten: er werd leuk geswingend en geshanst. Het dansen wel meer door de vrouwen die de helft van het publiek uitmaakten. De jongens waren voornamelijk aan het praten en kijken. En ik had genoeg te zien: er lopen mooie mannen rond op Curaçao! En deze vakantie ben ik vrijgezel. Jammer dat hier de duidelijke scheiding hetero/ homo niet zo duidelijk is als in Nederland. Wat deed de vriend van mijn nicht bijvoorbeeld daar?
Met meer tijd zal ik ook deze codes leren ontcijferen.
Het is duidelijk. De gays zijn echt bezig meer ruimte op te eisen voor zichzelf op Curaçao. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld in Nederland, rekenen ze daarbij ook op de steun van God! Wie kan daar tegenop?

Marlon Reina