We made a short report about the project, which took place in four cities in the Netherlands, with the most important results. The most important thing to mention is the fact that at the end the Antillean community isn't totally ready to support things like gay rights and gay marriage, but they recognise gay rights as human rights: everyone should be treated with respect.
Antillianen en Arubanen begrijpen het woord Respect wel!
Onder de titel Ban Bòltu e Blachi –laten we het van een andere kant bekijken- organiseerde Simpla vier bijeenkomsten waarin de Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap met elkaar in gesprek ging over seksuele diversiteit.
De serie van bijeenkomsten werd georganiseerd in het kader van Respect 2 Love, het project waarmee COC Nederland en Artikel 1 proberen homoseksualiteit bespreekbaar te maken onder etnische minderheden.
De Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap kennende, koos Simpla ervoor hen te verleiden tot gesprek middels theater. De jongeren van de Haagse theatergroep A-Talents brachten hilarische scènes waarbij het publiek mee kon leven met een homofobe jongen die veel moeite heeft de gay vriend van zijn vriendin en met de angst van een homoseksuele jongeman om zijn gay zijn bekend te maken aan zijn ouders. In alle vier steden genoten de volle zalen van de voorstelling en overal liet men zich overhalen tot een gesprek erna onder leiding van de bekende Antilliaanse TV persoonlijkheid Mavis Albertina.
Lachen om homo’s en een enkele lesbienne is één ding, erover praten is een tweede, maar ook dat is gelukt. Op de bijeenkomst in Den Haag wilde het publiek duidelijk maken dat de Antilliaanse/ Arubaanse gemeenschap in Nederland anders is dan hun landgenoten overzee. Hier heeft men haar blik verruimd en vindt men dat iedereen zichzelf mag zijn, homo, hetero het maakt niet uit. Maar de tolerantie kende haar grenzen. ‘Ik lach altijd met mijn homo vrienden, het zijn leuke mensen, geen probleem ermee. Maar, twee mannen getrouwd? Nee, dat vind ik vreemd. Dat kan ik niet accepteren’ waren de woorden waarmee een jonge vrouw haar moeite met het homohuwelijk kenbaar maakte, terwijl de zaal duidelijk afkeurende geluiden maakte.
Jongeren hebben meestal lak aan sociaal wenselijk gedraag en dat liet de overvolle zaal in Rotterdam zien. De merendeel jonge bezoekers reageerden het heftigst op de theatervoorstelling en reageerden ook pittig in het gesprek. ‘OK, er zijn homo’s. Ik heb niks tegen ze. Maar kunnen ze niet naar een aparte plek?’ vroeg een jongen onder grote instemming van zijn vrienden en vriendinnen. De sfeer was bepaald en er kwam een echt gesprek op gang waarin uiteindelijk een volwassen dame de moeite, die wij als gemeenschap met het thema hebben, verwoordde als angst, angst voor onszelf, angst voor seksualiteit. ‘Onze ouders zijn bang. Ze moeten hun kinderen respect bijbrengen. Respect voor zichzelf, en respect voor andere mensen. Dus ook voor homo’s en lesbiennes’. Dezelfde jongeren die enthousiast klapten voor de verbanning van homo’s naar een andere plek waren het hier weer helemaal mee eens.
Het vragen naar respect, dat is iets waar iedereen achter kan staan. Homoseksualiteit, homorechten, homohuwelijk. Daar heeft men nog echt moeite mee. Vooral het heersende machismo in de gemeenschap biedt weinig ruimte om te snappen dat een echte man zich aangetrokken kan voelen tot andere mannen. De vrouwelijke seksualiteit wordt hierin helemaal onzichtbaar. Deze eerste serie gesprekken over seksuele diversiteit binnen de Antilliaanse en Arubaanse gemeenschap hebben in ieder geval bereikt dat men snapt, dat het gaat om respect. Met dank aan de Antilliaanse en Arubaanse zelforganisaties in de gemeentes Den Haag, Amsterdam, Rotterdam en Almere waarmee Simpla de serie Ban Bòltu e Blachi heeft georganiseerd is het wel gelukt om bijna 600 mensen aan deze gesprekken deel te laten nemen.
De lokale bijeenkomsten kregen een landelijk en later tevens Koninkrijksbereik, middels radioreportages van Tambú (NPS radio) en de Radio Wereldomroep. Zowel in Nederland als op de Antillen en Aruba kon men, via de radio, luisteren naar eerlijke verhalen van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen en lesbiennes over hun strijd voor respect binnen de eigen gemeenschap.
No comments:
Post a Comment